„Teatr uczy nas żyć…”

Młody człowiek to ktoś, kto chłonie życie jak gąbka wodę. Podążając za słowami znanej wszystkim piosenki wspaniałego muzyka – Zbigniewa Wodeckiego, chcielibyśmy, aby to właśnie teatr nauczył nasze dzieci żyć, zanim to „życie nauczy ich udawać”. Choć dzieci i młodzież niezbyt chętnie wyjeżdżają na przedstawienia teatralne, wybierając znacznie bardziej atrakcyjne dla nich kino, pedagodzy – zdając sobie sprawę z wyższości teatru nad kinem – niestrudzenie zabierają swoich uczniów na spektakle, aby zasmakowali tej wyższej kultury. Każdy przyzna też z całą pewnością, że zalet obcowania młodego widza ze sztuką teatralną jest wiele. Chociażby fakt, że ma on do czynienia z aktorem, który jest żywy i prawdziwy, który przekazuje swoje emocje, a uczeń bezpośrednio je odbiera. Przez to też, aktor w teatrze jest dla takiego małego widza bardziej wiarygodny. Młody człowiek, przekraczając próg teatru, wchodzi w inny świat, zostawia za drzwiami otaczającą go rzeczywistość i wkracza w przestrzeń, która wyzwala w nim dużą dawkę emocji. Ma również do czynienia z kulturą słowa, czyli językiem pozbawionym słownictwa potocznego. Teatr buduje umiejętność skupienia uwagi, rozwija kompetencje społeczne, uczy krytycznego myślenia. Można byłoby dużo jeszcze wymieniać pozytywów, jakie płyną z biernego uczestnictwa dzieci w sztukach teatralnych. Tym bardziej, że słowa przywołanej na wstępie piosenki mówią, że „Teatr - Wielka to sprawa. Patrz, słuchaj...”, ale, co o wiele ważniejsze, słyszymy w niej, że: „Najlepiej – graj!”. Dlatego właśnie edukacja teatralna w szkole opiera się też na przygotowywaniu i wystawianiu sztuk teatralnych i należy przyznać, że uczniowie bardzo chętnie wchodzą w takie przedsięwzięcia. Korzyści oczywiście przy tym mnóstwo, a najważniejszy i nadrzędny cel tych działań to kształtowanie tych młodych chłonnych umysłów. Rozwijanie ich osobowości, doskonalenie umiejętności komunikacji, języka ojczystego, wspomaganie rozwoju emocjonalnego i społecznego, a także kształtowanie wyobraźni. Dzięki temu, że dziecko odgrywa różne role, często przecież tak inne niż te ze swojego życia, uwrażliwia się na problemy otaczającego świata.
Uczniowie ze Szkoły Podstawowej im. Mikołaja Kopernika w Goworowie mieli okazję zrealizować się w roli aktorów. Już kolejny rok przygotowują przedstawienia i wystawiają je podczas Wojewódzkiego Przeglądu Legend Mazowsza. Tym razem były to dwa scenariusze. Pierwszy – zrealizowany przez koło teatralne „Proskenion”, pod opieką pani Agnieszki Dudziec. Młodymi aktorami byli uczniowie klas 5a i 4a, którzy przedstawili bajkę „O rybaku i złotej rybce”. Drugi – opracowany przez panią Agnieszkę Puczkowską i Barbarę Grabowską, wystawiony przez uczniów klasy 2b, przy wsparciu technicznym i pomocy Szkolnego Klubu Wolontariusza. Była to legenda pod tytułem „Skąd się Wisła wzięła?”. Dzieci naprawdę znakomicie czuły się na scenie. Wielość prób i przygotowań spowodowała ogromne ich zaangażowanie, do tego nawet stopnia, że były one w stanie opanować nie tylko swoje kwestie, ale również kolegów. Mogły więc z powodzeniem pełnić rolę dublerów. Nawiązując do roli teatru w życiu młodego człowieka, należy zauważyć, że bawiąc się w teatr i występując przed publicznością, dzieci czują się szczęśliwe, bo słyszą oklaski, pochwały i aplauz. Zupełnie tak, jak dla Szymborskiej – najważniejszy dla nich jest ten właśnie końcowy moment, to opadanie kurtyny, oklaski i ukłony. Tak wielkie ich zaangażowanie i autentyczna radość tworzenia dają satysfakcję zarówno dzieciom, rodzicom, jak i nauczycielom. Ci zaś obserwują, że im częściej uczniowie biorą udział w takich działaniach, tym więcej w nich śmiałości i odwagi do podejmowania podobnych wyzwań. Dlatego, idąc za ciosem, opiekunowie grup postanowili dać swoim uczniom szansę wystąpienia na większej, niż lokalna, scenie. Te same tytuły zostały zaprezentowane w Ostrołęckim Centrum Kultury podczas Przeglądu Teatrzyków Zuchowych „Dzień Złotego Liścia”. Niezaprzeczalnie, warto wprowadzać młodych ludzi w taki świat. Dla nich to już jest z pewnością wielki świat, który, jeśli rozpalimy w ich głowach i sercach iskrę, okaże się za chwilę jeszcze za mały i będą chcieli więcej, a przecież o to nam wszystkim chodzi.
Warto na koniec wspomnieć o tym, że tak naprawdę najważniejszym elementem w życiu każdego społeczeństwa, tym, co je przez całe pokolenia kształtuje, jest kultura. Jeśli pojmować ją w tym pierwotnym znaczeniu, jakie prezentował Cyceron, mówiąc dosłownie – „uprawiamy umysł”. Myśląc w prostszy sposób, to po prostu nasze dziedzictwo, zarówno duchowe, jak i materialne. Teatr jest jedną z tych wartości, która się na to składa. Jeśli dziecko będzie poznawać go od najmłodszych lat, zarówno biernie jak i czynnie, jest duża szansa, że w przyszłości będzie często do niego wracać, a to tylko zaprocentuje, bo – jako dorosły – będzie świadomym swojej wartości człowiekiem.

Barbara Grabowska